Çalışma planı: Ocak 2005 - Mart 2016 tarihleri arasında ciddi aort kapak darlığı (aort kapak alanı <1 cm² veya aort kapak alanı indeksi <0.6 cm²/m²) ve sol ventrikül disfonksiyonuna bağlı (EuroSCORE lojistik skoru >%5, sol ventriküler ejeksiyon fraksiyonu <%30) eşlik eden orta veya şiddetli mitral yetmezliği olan (iskemik olmayan, A2-P2 kısımları arasında regürjitan jet kaynağı) ve ameliyat edilen toplam 11 hasta (7 kadın, 4 erkek; ort. yaş 71.2±4.1 yıl; dağılım 65-77 yıl) retrospektif olarak incelendi. Tüm hastalara transaortik mitral uç uca tamir ve aort kapak replasmanı yapıldı. Ameliyatlar sternotomi, kardiyopulmoner baypas ve bikaval venöz kanülasyon ile gerçekleştirildi. Ameliyat öncesinde mitral kapağı ve ameliyat sonrasında kapak fonksiyonlarını değerlendirmek için transözofageal ekokardiyografi kullanıldı. Tüm hastaların ameliyat sonrası seyirleri takip edildi ve ameliyat sonrası komplikasyonlar kaydedildi.

Bulgular: Ameliyat öncesi ortalama ejeksiyon fraksiyonu %24.5±4.1 ve ortalama transaortik basınç gradyanı 35.8±4.8 mmHg idi. Ortalama aortik kross-klemp süresi 62.09±10.1 (dağılım: 43-76) dk. ve median kardiyopulmoner baypas süresi 90.1±11.9 (dağılım: 66-114) dk. idi. Hastane içi mortalite gözlenmedi. Ameliyat sonrası dönemde iki hastada renal yetmezlik gelişti. Bu hastalara hemofiltrasyon başlandı ve ikinci haftada diyalize ihtiyaçları kalmadı. Bir hastada ameliyat sonrası atriyal fibrilasyon gelişti ve bir hastada kardiyak tamponada neden olan perikardiyal efüzyon gelişti ve bu hasta yeniden ameliyat edildi. Hastalar ortalama dört yıl süreyle takip edildi ve kontrol ekokardiyografilerinde mitral yetmezlik derecelerinde bir artış gözlenmedi.

Sonuç: Transaortik uç uca mitral kapak tamiri, aort kapak replasmanı yapılacak yüksek riskli hastalarda kullanılabilir. Bu teknik daha kısa kros klemp süresi ile uygulanabilir olup, seçilmiş yüksek riskli hastalarda mortalite ve morbiditeyi de azaltabilmektedir.