Çalışma planı: Altı bölümden oluşan bir anket hazırlandı. Eğitim gören asistanlara ankete ulaşabilecekleri web adresi bilgisi elektronik posta aracılığı ile iletildi. Katılımcılar çalışılan kurum olarak Sağlık Bakanlığı (SB) ve Üniversite hastaneleri (TF) gr uplarına ayrıldı.

Bulgular: 14 Nisan 2011 - 14 Ağustos 2011 tarihleri arasında 204 asistanın (%85.7’si erkek, %14.3’ü kadın) (SB=125, TF=79/GC=82, KDC=122) katıldığı bir anket çalışması yapıldı. Yüz yirmi asistan (%59.1) eğitim süresini y eterli bulmakta idi. Asistan eğitim programı kurumların %78.2’sinde bulunmamakta idi. En sık yapılan teorik/didaktik etkinlik %47.4 ile seminer iken, %32.9 kurumda hiçbir etkinlik yapılmıyor idi. Aktif olarak yapılan rotasyon %44.8 ile genel cerrahi iken, 49 asistan (%34.7) hiçbir rotasyona gidemeyeceğini düşünmekte idi. Katılımcıların %16.8’i (n=29) eğitmenlerini yeterli bulur iken, %42.2’si (n=73), özellikle Sağlık Bakanlığı’ndakilerin eğitmenleri başta olmak üzere, yetersiz bulmakta idi (p=0.001). Yüz yirmi iki asistan (%67) edindikleri mesleki bilgiyi en çok kıdemli asistanlardan aldıklarını belirtmişlerdir. Yüz seksen dört katılımcı (%98.3) verilen eğitim programı ve kurumlar arasında standardizasyon olmadığını düşünüyor idi. Sağlık Bakanlığı hastanelerinde ayda yapılan ameliyat sayısı TF’ye göre yüksek idi (p<0.001). Sağlık Bakanlığı asistanlarının GC ve KDC’ye özgü ameliyatlarda cerrah olarak bulunma oranı TF hastanelerindekilere göre yüksek idi (p=0.04, p=0.02). Yüz on üç asistan (%64.2) “sadece hizmet’’ görevi yürüttüklerini belirtmekte idi. %65.4’ü (n=128) haftada en az 90 saat çalışır iken, ayda dokuz kez ve yukarısında nöbet tutma oranı %59.8 (n=119) idi. Yüz kırk asistan (%79) performans sisteminin cerrahi eğitimi olumsuz yönde etkileyeceğini düşünmekte idi. Zorunlu hizmette kendi dallarına özgü ameliyatları yapamayacağını düşünen GC asistanları için bunun nedeni ameliyat sonrası bakım zorluğu (%70.6; n=36) iken, KDC asistanları için (%81.3; n=78) ekipman eksikliği idi. Tıp Fakültesi hastanelerindeki asistanların teknik ve eğitimsel eksiklikten, SB hastanelerindekilere göre daha fazla yakındığı görüldü (%48.1’e karşın %31, p=0.04).

Sonuç: Eğitim veren kurumlarda ve eğitmenlerde olmayan standardizasyon asistan eğitimine de yansımaktadır. Asistanlar hizmet yükü altında ezilmekte, tatminkar olmayan eğitim programları ile eğitim görmekte, eğitimin yapı ve sürecinde olan bozukluklar nedeni ile başarı ve yeterliliklerinin tam olamayacağını düşünmektedirler.