GİRİŞ

Haziran 1989 ve Haziran 1996 tarihleri arasında 328 hasta ekokardiyografik ve sineanjiyografik olarak bir interventriküler komünikasyon yönünden incelendi. Bunların onikisinde (%3,6) membranöz septum anevrizması saptandı. En sık rastlanan semptom paroksismal supraventriküler taşikardiydi.

MATERYAL METOD

Ortalama yaş 19±9 (9 yaşından 36 yaşına kadar) yıldı. Dokuz olgu bayandı.
Preoperatif ekokardiyografik incelemelerde LVD çap:5±0,4cm, LVS çap:3,4±0,3cm PAP:30±5mmHg bulundu. Defekt üzerinde ortalama 76,5±11mmHg gradyent ölçüldü. Qp/Qs 1,5±0,5 olarak hesaplandı. İki olguda sol ventrikülden sağ atriyuma şant mevcuttu. Hiç bir olguda sağ ventrikül çıkım yolu darlığı, enfektif endokardit, aort yetersizliği yoktu.
On olguda transatriyal yaklaşım, iki kişide de transventriküler yol kullanarak cerrahi girişim uygulandı. Dokuz hastada anevrizmal kese rezeke edilerek defekt PTFE yama ile kapatıldı. Üç olguda perimembranöz dokular oldukça kalın ve fibrözdü. Bu olgularda teflon takviyeli matres suturlerle defekt onarıldı. Tüm hastalar postoperatif dönemde ekokardiyografik olarak kontrol edildi ve hiçbirinde rezidüel şant izlenmedi.

SONUÇ

Kanımızca doğurabileceği komplikasyonların ağırlığı göz önüne alınarak, membranöz septum anevrizmaları, ciddi şanta neden olmasalar da cerrahi olarak tedavi edilmelidirler.