Papiller kaslar, sol ventrikülün uzun aksını geç diastolik dönemde fikse edip kalbin kısa aksı yönünde dolmalarını sağlarlar. Kısa aksın gerilmesi kalbin ejeksiyonunu olumlu yönde etkiler. Bu çalışmada mitral kapak replasmanı sonrasında sol ventrikül uzun aksında oluşan değişiklikleri transtorasik ekokardiografi ile değerlendirdik.

MATERYAL METOD:

GATA Kalp ve Damar Cerrahisi kliniğinde 1990-1996 yılları arasında 270 hastaya mitral kapak replasmanı ameliyatı uygulandı. MVR endikasyonu 152 hastada mitral stenoz, 54 hastada mitral yetersizliği ve 64 hastada mitral kapak hastalığı idi. Mitral kapağın posterior leafleti 34 hastada korundu. Tüm hastalara preoperatif dönemde ve postoperatif 1, 10 gün ve 3 ayda transtorasik ekokardiografik inceleme yapıldı. Sol ventrikül uzun aksı, Mitral anulusun tam orta hattından sol ventrikül peksi arasındaki mesafe ölçülerek bulundu. MVR sonrasında sol ventrikül uzun aksında (SVUA) % 12-15 oranında uzama saptandı. İzole mitral yetersizliği sebebi ile ameliyat uygulanan hastalarda SVUA daha fazla miktarda uzama göstermiştir. (ortalama %22-25) Preoperatif dönemde dilate olan sol ventriküllerde Uzun akstaki postoperatif değişiklikler daha belirgin olmaktadır. (ortalama % 29) Postoperatif dönemde düşük debi gelişen hastalarda da uzun aksta belirgin bir uzama saptanmıştır. (% 25) Mitral yetersizliği sebebi ile MVR uygulanan ve sol ventrikül uzun aksı % 25’den fazla uzama gösteren 22 hastada konjessif semptomlar ısrar etmiştir.

SONUÇ:

Sol ventirül uzun aksında MVR sonrası oluşan uzama uzun dönem mortalite ve morbiditenin önemli bir göstergesidir. Sol ventirül uzun aksındaki artma preoperatif dönemde dilate olan ventriküllerde daha belirgin olmaktadır. Bu yüzden mitral kapak replasmanı sol ventrikülde dilatasyon gelişmeden uygun zamanlama ile yapılmalı ve kombine kapak hastalıklarında sol ventrikül dilatasyonuna izin verilmeyecek şekilde endikasyonlar geniş tutulmalıdır.