Bu çalışmanın amacı izole koroner arter by-pass greft (KABG) ameliyatı geçiren ileri derecede düşük ejeksiyon fraksiyonlu (EF < % 30) olguların prospektif olarak klinik takip ve radionüklid anjiografi (MUGA) ile sonuçlarını değerlendirmektir.

MATERYAL METOD

1994 (Şubat) – 1995 (Aralık) arasında KABG olan 37 olgunun (31 erkek, 6 kadın) operasyon öncesi ventrikülografi ve/veya MUGA ile EF değerleri ölçüldü. Parsonnet skorlamaları yapılarak beklenen hastane (ilk 30 gün) mortalite değeri saptandı. Tüm hastalar kardiyopulmoner by-pass altında opere edildi. myokard koruma yöntemi olarak Integrated Myocardial Management (IMM) tekniği uygulandı. Operasyon sonrası ortalama 11.01 aylık (4-24 ay) izlem süresi içinde tüm hastalar klinik takip ve MUGA ile değerlendirildi. Ortalama yaş 57 (33-74) olarak saptandı. Hasta başına düşen ortalama greft sayısı 3.3, internal torasik arter (İTA) kullanım ise % 86.5 idi. 22 olgu (%59.5) elektif, 9 olgu (%24.3) öncelikli ve 6 olgu (%16.2) acil şartlarda ameliyata alındı. Postoperatif dönemde en sık karşılaşılan komplikasyon aritmi (%25) olarak gözlendi. Pozitif inotrop ve intra aortik balon pompa gereksinimi sırasıyla: % 16.2 ve % 5.4 olarak saptandı. Peroperatuar miyokard enfarktüsü gözlenmedi. Hastane kalış süresi ortalama 8.6 gündü. Beklenen mortalite oranı ortalama %10.21 iken, gerçekleşen mortalite %5.4 (2/37) olarak gerçekleşti. Preoperatif dönemde ortalama EF % 25.5 ± 2.7 iken, postoperatif dönemde bu değer %32.6 ± 5.2’ye yükseldi (p<0.01). Anjina şiddeti Kanada sınıflaması yapılarak preoperatif ortalama class 3.70, operasyon sonrası 1.76 olarak (p<0.001) olarak tespit edildi. İzlem süresi içinde 1 olgu (%2.86) ameliyat sonrası 2.ayda kaybedildi.

SONUÇ

İleri derecede sol ventrikül fonksiyon bozukluğu olan olgularda prognozun kötülüğü tedavide değişik görüşler sunmaktadır. Hastane mortalitesinin kabul edilebilir sınırlarda olması, EF’nin anlamlı derecede artması, anjina şiddetinin azalması ve transplantasyon gibi alternatif yöntemlerin ülkemizde yaygın olmaması nedeniyle KABG bu olgularda tercih edilebilir bir yöntem olarak karşımıza çıkmaktadır. Ayrıca miyokard rezervi son derece düşük olan bu olgularda koruma yöntemi olarak, peroperatif miyokard hasarını en aza indirdiğini düşündüğümüz IMM’ nin uygulanması gerektiğini savunmaktayız.