Amaç:Mitral biyoprotez kapak replasmanı uygulanmış romatizmal kalp hastalarında biyoprotez kapak disfonksiyonu için yapılan reoperasyonların erken ve geç dönem sonuçlarını etkileyen risk faktörleri değerlendirildi ve bu ameliyatların uzun dönem seyri incelendi.

Çalışma planı:1985-2004 yılları arasında biyoprotez kapak disfonksiyonu nedeniyle toplam 104 hastaya (95 kadın, 9 erkek; ort. yaş 48.5±11.3; dağılım 20-73) reoperasyon uygulandı. Biyoprotez kapak disfonksiyonu 99 hastada yapısal dejenerasyona, ikisinde enfektif endokardite ve üçünde periprostetik kaçağa bağlıydı.

Bulgular:Hastane mortalitesi %8.7 (n=9) oldu. Multivariate analizde erken mortalite ile ilişkili bulunan durumlar, ilk ameliyatta triküspid kapak girişimi yapılmış olması (p=0.03; odds ratio 22.7, %95 CI 1.2-423.7), pulmoner hipertansiyon (p=0.03; odds ratio 24.8, %95 CI 1.3-475.8) ve reoperasyonlarda eşzamanlı triküspid kapak onarımı (p=0.03, odds ratio 22.7, %95 CI 1.2-423.8) olarak saptandı. İlk ameliyatta triküspid kapak girişimi uygulananlarda, uygulanmayanlara kıyasla daha kötü sonuçlar alındı (p=0.038). Geç mortalite %2.9 (n=3) oldu. Geç mortalite ile ilişkili bir risk faktörü saptanamadı. On yıllık sağkalım %85.6±4.35 idi.

Sonuç:Mitral biyoprotez kapak disfonksiyonlarında reoperasyon pulmoner hipertansiyon gelişmeden önce yapılmalıdır. Hastada ilk ameliyatta ve reoperasyonda girişim gerektiren triküspid kapak patolojisi varlığı, reoperasyonun erken dönem mortalitesi üzerine etkilidir.

Keywords : Biyoprotez; mitral kapak; reoperasyon; triküspid kapak