Çalışma planı: Açık kalp cerrahisi yapılan doğumsal kalp hastalığı olan toplam 40 çocuk (17 erkek, 23 kız; ort. yaş: 39.6±40.0 ay; dağılım, 2-216 ay) çalışmaya alındı. Kontrol grubu yaş ve cinsiyet ile eşleştirilmiş 40 sağlıklı çocuktan (18 erkek, 22 kız; ort. yaş: 42.8±46.6 ay; dağılım, 12-156 ay) oluşuyordu. Doğumsal kalp hastalığı olan hastalar siyanotik olanlar (n=18) ve asiyonatik olanlar (n=22) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Ameliyat öncesinde (KPB öncesi) siyanotik, asiyanotik doğumsal kalp hastalığı olan hastalar ve kontrol grubu arasında tiyol/disülfid parametreleri karşılaştırıldı. Kardiyopulmoner baypasın tiyol/disülfid parametrelerin üzerine etkileri KPB öncesi, kardiyopulmoner baypastan hemen sonra (KPB0 sonrası) ve kardiyopulmoner baypastan 24 saat sonra (KPB24 sonrası) incelendi.

Bulgular: Ortalama native ve total tiyol düzeyleri siyanotik hastalarda asiyanotik hastalar ve kontrol grubuna kıyasla anlamlı düzeyde daha düşük bulundu (p<0.0001). Disülfid düzeyleri siyanotik hastalarda asiyanotik hastalara kıyasla daha yüksek idi (p<0.01). Ortalama native ve total tiyol düzeyleri KPB0 sonrasında anlamlı düzeyde azaldı (p<0.0001). Ortalama disülfid düzeyleri KPB öncesi değerlere kıyasla KPB0 sonrası dönemde anlamlı düzeyde arttı (p<0.001). KPB24 sonrası dönemde native ve total tiyol düzeyleri, KPB0 sonrasına kıyasla artış gösterdi (p<0.0001). Ortalama disülfid düzeyleri, KPB0 sonrası değerlere kıyasla KPB24 sonrası dönemde anlamlı düzeyde arttı (p<0.001). Sağkalan hastalar, kaybedilen hastalara kıyasla oksidatif strese daha iyi yanıt verdi.

Sonuç: Tiyol/disülfid ölçümü doğumsal kalp cerrahisi geçiren çocuk hastalarda kardiyopulmoner baypas öncesi ve sonrası oksidatif durumu belirlemede umut verici bir biyobelirteçtir. Tiyol/disülfid düzeylerinin ameliyat öncesi ve sonrası yorumlanması, bu hastaların mortalite ve sonuçlarının erken öngörülmesinde kullanılabilir.